yapma işte
çok sıkılıyorum çok. hayattan. koşturmacadan. özellikle kendimden. sürekli kendime neden diye sorarken buluyorum. sonrasında aptallıklar ve nefis yenilgisi duygusu ile nefret ediyorum her şeyden. olmasaydım da olurdu. ama onlar var, onlar hayata tuttuyor ve her şey geçecek diyerek kendimi avutup, aptallıkları aklımdan savuşturuyorum. sadece kalbimde kalıyor ki çok daha kötüsü.
çok sıkılıyorum çok. özellikle kendimden. daha kötüsünü söylemeyeceğim ama aynı zamanda öyle de.
