A.D.Ü. #6
"İçimde tutamadağım bir şeyler hissediyorum diyordu. Kendisine itiraf etmekten korktuklarıyla başa çıkmaya çalışan genç bir kız gibi içi içini kemiriyor ama olgunluğuyla kazandığı teslimiyetsizlik duygusunu bir türlü yenemiyordu. Kendini teslim olmuş gibi hissedeceğini sanıyordu ama sakladıklarıyla kendine günah işliyordu işte şimdi de."
"Ne bugünden ne de yarından bir şeyler beklemiyordu. Bir tek hayatı olduğunun farkında değildi. Yarının sonsuzluğun içinde sadece küçük bir an olduğunu düşünüyor, sonsuza gittikçe her şeyin unutulacağını sanıyordu. Bugününse yaşanılacakların demokratik bir şekilde herkese paylaştırıldığı bir andan başka bir şey olmadığını düşünüyordu."
"Dinleseydim keşke diye düşündü bütün gece. Söyledikleri çok sanaldı kendisinin yanında. Hissettiği o gerçek bünyeyi böylesine sanallıkla dolduran o duygu yoksunluğunu hayatında hiç bir zaman anlayamamıştı. Kendisini, herkesin kendisinin de klonlandığı bir canlı topluluktan klonlanan başka bir canlı olduğu konusunda inandırmıştı. Ama böylesine duygu yoksunluğu karşısında şimdi sorduğu soru da bunun tam tersiydi. Maddesel varlıkların, duygusal bir yükümlülüğü olmak zorunda mıdır?"
"Anılar uzun zaman önce rahat bıraktı beni. Karanlık bir yalnızlık yaşıyorum. Sadede ulaşamamış onca şeyden sonra bunu düşünmem çok doğal değil mi? Bunalım değil yaşadığım, bunu anlamalısınız, sadece yalnızlık bu. Ben korkmuyorum sizin korktuğunuz gibi. Ama sevmiyorum da, önemli olan yaşamasını bilmek. Ne alın yazısı bu, ne de kabullenme. Önemsiz bir şeyi niye kabulleneyim ki? İtiraz etmememin nedeni ise önemsizliğinden zaten. O olmasaydı önemli olanları nasıl bilebilirdim ki!"
"Ne bugünden ne de yarından bir şeyler beklemiyordu. Bir tek hayatı olduğunun farkında değildi. Yarının sonsuzluğun içinde sadece küçük bir an olduğunu düşünüyor, sonsuza gittikçe her şeyin unutulacağını sanıyordu. Bugününse yaşanılacakların demokratik bir şekilde herkese paylaştırıldığı bir andan başka bir şey olmadığını düşünüyordu."
"Dinleseydim keşke diye düşündü bütün gece. Söyledikleri çok sanaldı kendisinin yanında. Hissettiği o gerçek bünyeyi böylesine sanallıkla dolduran o duygu yoksunluğunu hayatında hiç bir zaman anlayamamıştı. Kendisini, herkesin kendisinin de klonlandığı bir canlı topluluktan klonlanan başka bir canlı olduğu konusunda inandırmıştı. Ama böylesine duygu yoksunluğu karşısında şimdi sorduğu soru da bunun tam tersiydi. Maddesel varlıkların, duygusal bir yükümlülüğü olmak zorunda mıdır?"
"Anılar uzun zaman önce rahat bıraktı beni. Karanlık bir yalnızlık yaşıyorum. Sadede ulaşamamış onca şeyden sonra bunu düşünmem çok doğal değil mi? Bunalım değil yaşadığım, bunu anlamalısınız, sadece yalnızlık bu. Ben korkmuyorum sizin korktuğunuz gibi. Ama sevmiyorum da, önemli olan yaşamasını bilmek. Ne alın yazısı bu, ne de kabullenme. Önemsiz bir şeyi niye kabulleneyim ki? İtiraz etmememin nedeni ise önemsizliğinden zaten. O olmasaydı önemli olanları nasıl bilebilirdim ki!"
0 yorum:
Yorum Gönder