A.D.Ü. #2
Güzellikler yaşadı gün boyunca. Beklemediği güzelliklerdi çoğu. Gösterişle değil, duygularla hissetti hepsini. Hayatı boyunca hep kendisini saklamıştı insanlardan. Yaşadıklarıyla değil hissetikleriyle, unuttuklarıyla değil hatırladıklarıyla, umutsuzluklarıyla değil yeni heyecanlarıyla, sorularıyla değil nedenleriyle, eminliğiyle, dürüstlüğüyle, hırsıyla, gururuyla, dışıyla değil içiyle tanınırdı. Yaptıklarını yalnız başına yapmış, sevinçlerini kendi kendiyle paylaşmış, üzüntüsünü kimselere hissettirmeden mutlu olmanın yollarını aramıştı. Hep de mutlu gözükürdü dışardan. Mutluydu da belki de, kendi mutluluğunu başkalarıyla karşılaştırmaktan hoşlanmazdı. Kendine göre hep mutlu olduğunu düşünürdü; sıkıldığında hatta canı yandığında bile. Bir çoğuna göre doğal felaket olarak gerçekleşen günlük problemleri, çözümü bekleyen basit bir matematik problemi olarak görür, zamanı geldiğinde ne yapması gerektiğini çok iyi bilirdi. Becerilerini sergilemekten zevk alır, bunları kendi için değil, sevdiği için yapardı. Hoşuna gittiği şeyleri insanlarla paylaşmaktansa büyük haz duyardı...
Devam edecek...
0 yorum:
Yorum Gönder