çok sıkılıyorum çok. hayattan. koşturmacadan. özellikle kendimden. sürekli kendime neden diye sorarken buluyorum. sonrasında aptallıklar ve nefis yenilgisi duygusu ile nefret ediyorum her şeyden. olmasaydım da olurdu. ama onlar var, onlar hayata tuttuyor ve her şey geçecek diyerek kendimi avutup, aptallıkları aklımdan savuşturuyorum. sadece kalbimde kalıyor ki çok daha kötüsü.
çok sıkılıyorum çok. özellikle kendimden. daha kötüsünü söylemeyeceğim ama aynı zamanda öyle de.
yine büyüyordu içinde sustukları. terk edilme korkusu ve terketmenin verdiği haz ile birbirini yok eden iki zıt duyguyu yüzleştiriyordu kendince. hangisi daha üstün çıkacak diye de heyecanlanıyordu. en iyisi en kolayı aslında dediğinde zor olanının cazibesine boyun eğiyor, onu seçmeye kalktığında gerçekler koyuyordu. hayat seçimlerden ibaretse birini seçmeliydi. keşke Nicholai Hel gibi Şibumi’ye erişebilseydim diye düşünüyordu, o zaman seçmeye gerek kalmazdı, seçenek onu bulurdu. keşke derken buldu kendine yine…
şibumi.
ulaşılabilir miyim?
ifadeler kararlıyken ne gerek vardı sorgulamaya. zaten gerçekleşmişti istediği, daha da zorlamanın anlamı neydi? hep yaptığı hata bu muydu acaba, bunu düşünürken buldu kendini. uzaklara dalmış, gözlerini ovuşturarak uyanmıştı hayalinden. bir öpücük ile kendine gelmişti. hiç beklemiyordu aslında. mutlu olmanın çok düşünmemekten geçtiğini öğrenmişti ama yine aynı duruma sokuyordu kendini. söz vermişti halbuki, sevmek için görmeyecek, duymayacak, düşünmeyecek ve hissetmeyecekti. şimdi hepsini toplamış vücudunda mutlu olmaya çabalıyordu. onlarsız yapamayacağını anlamıştı ama mutluluğu bulamayacağını yine fark edememişti. paradoksun içinde olduğunu düşündü bir an ama inanmadı. bir şekilde kendine geldiği gibi tekrar uzaklara bakıp daldı. ta ki yeni bir öpücük gelene kadar…
uyandığında kendini tanıyamayacak halde bulmuştu. ne zaman bu hale gelmişti bilmiyordu. her yeni günü yeni bir güneşle karşılayacağına söz vermişti kendine. elinden gelse gökyüzünü de yenilerdi. yaşadığı evin monotonluğunda güneşin artık sadece cılız ışıklarının etkisini hissedebiliyor, bir zamanlar her gün yenilendiğini sandığı güneşin yok olmaya başladığını düşünüyordu. bir şeyler eksilmeye başladığında durdurması zor oluyor. o da bunu fark etmişti ama nihayet çok geçti durdurması için. denemesi bile gerekmeyecekti. bunun için küçük bir mutluluk da duymuyor değildi aslında. bunu istemeye hakkı var mıydı onu sorgular bir şekilde buluyordu kendini bazen. evet dediğinde heyecan ve cesaret hissediyor, hayır dediğinde karamsarlık çöküyordu. en iyisi düşünmemek demişti sonunda, olması gerektiği gibi. her gün yeni bir güneş beklemiyor muydu sonuçta onu? o günden sonra yeni güneşe merhaba demek için heyecandan uyuyamadı. gün doğduğunda güneşin kendisine gülümsediğini gördü ve tüm yüklerini sırtından atıp, aslalarını yıkana koştu.
ama sıktı artık bu hayatın zorlukları demek geçiyor içimden de, bir türlü diyemiyorum ki vazgeçmek bana göre değil. hayır sanki güzellikleri de yok mu? keşke hep güzellikleriyle yaşamaya devam edebilseydik.
hüzünlü bir şarkı da bile hayatın güzelliklerini bulan ben artık böyle hissediyor olduğum için ne kadar acı. belki de eski zamanlarımdaki yaşantımın kırıntılarını bile hatırlayıp, vakit ayırsam kendime gelirim. yazı yazmaya başlamam iyi bir başlangıçtır belki de. hadi hayırlısı. ne hayrı kaldıysa artık.
